ΠΛΗΡΗΣ ΙΕΡΑ ΑΣΜΑΤΙΚΗ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ
εις την Υπεραγιαν Θεοτοκον την Γοργοϋπήκοον
ετοσ ΒΙΖ’
ΠΛΗΡΗΣ ΙΕΡΑ ΑΣΜΑΤΙΚΗ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ
εις την Υπεραγιαν Θεοτοκον την Γοργοϋπηκοον,
ης to θαυμα πανηγυρικως εορταζεται
εν τη μονη του δοχειαριου
την Α ́ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ
Εἰκὼν τοῦ ἐξωφύλλου
Ἡ ἐπίτοιχος Eἰκὼν τῆς Παναγίας τῆς Γοργοϋπηκόου,
δι’ ἧς τὸ θαῦμα ἐγένετο ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ τῶν Ἀρχαγγέλων,
τῆς τοῦ Δοχειαρίου ἐπονομαζομένης∙
ἧς καὶ ἡ ἐπιγραφή∙
« Μήτηρ Θεοῦ ἡ Γοργοεπίκοος – Ἰησοῦς Χριστὸς
†Βρεφοκρατούσα Μῆτερ, ἡ Φοβερὰ Προστασία, τὸ πὺρ κρατοῦσα, θαῦμα καὶ πῶς οὐ
φλέγει·ἐπὶ ἔτους ͵ZΟΑ ́[=7071 ἀπὸ Ἀδὰμ-5508=1563 μετὰ Χριστὸν] Ἠν(δικτιῶνος;)
ΣΤ ́, ὅταν ἔκτησαν τ(ὴν) ἐκκλησίαν τοῦ Δοχιαρίου »
Στέργειν μὲν ἡμᾶς, ὡς ἀκίνδυνον φόβῳ
Ῥᾷον σιωπῇ· τῷ πόθῳ δὲ Παρθένε
Ὕμνους ὑφαίνειν, συντόνως τεθηγμένους
Ἐργῶδες ἐστίν· ἀλλὰ καὶ Μήτηρ σθένος
Ὅση πέφυκεν, ἡ προαίρεσις δίδου.
Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ,
Ἰαμβικός Κανὼν τῶν Χριστουγέννων
Σύ, δεῖξὸν μοι τοῖς ἐπομένοις στίχοις
τῷ χαλεπῷ ἁμαρτωλῷ σὸν θέλημα πανάγιον.
Εἰ θέλεις, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, ὑμνογραφῶ· Ὀκτωβρίου τῇ πρώτῃ
Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, PG τ. 524 σ. 427-430, Ὁμιλία πρὸ τῆς ἐξορίας
α ́. Πολλὰ τὰ κύματα καὶ χαλεπὸν τὸ κλυδώνιον· ἀλλ’ οὐ δεδοίκαμεν, μὴ
καταποντισθῶμεν· ἐπὶ γὰρ τῆς πέτρας ἑστήκαμεν. Μαινέσθω ἡ θάλασσα, πέτραν διαλῦσαι
οὐ δύναται· ἐγειρέσθω τὰ κύματα, τοῦ Ἰησοῦ τὸ πλοῖον καταποντίσαι οὐκ ἰσχύει. Τὶ
δεδοίκαμεν, εἰπέ μοι; Τὸν θάνατον; Ἐμοὶ τὸ ζῇν Χριστὸς, καὶ τὸ ἀποθανεῖν κέρδος. Ἀλλ’
ἐξορίαν, εἰπέ μοι; Τοῦ Κυρίου ἡ γῆ, καὶ τὸ πλήρωμα αὐτῆς. Ἀλλὰ χρημάτων δήμευσιν; Οὐδὲν
εἰσηνέγκαμεν εἰς τὸν κόσμον, δῆλον ὅτι οὐδὲν ἐξενεγκεῖν δυνάμεθα· καὶ τὰ φοβερὰ τοῦ
κόσμου ἐμοὶ εὐκαταφρόνητα, καὶ τὰ χρηστὰ καταγέλαστα. Οὐ πενίαν δέδοικα, οὐ πλοῦτον
ἐπιθυμῶ· οὐ θάνατον φοβοῦμαι, οὐ ζῆσαι εὔχομαι, εἰ μὴ διὰ τὴν ὑμετέραν προκοπήν. Διὸ καὶ
τὰ νῦν ὑπομιμνήσκω, καὶ παρακαλῶ τὴν ὑμετέραν θαῤῥεῖν ἀγάπην. Οὐδεὶς γὰρ ἡμᾶς
ἀποσπάσαι δυνήσεται· ὃ γὰρ ὁ Θεὸς συνέζευξεν, ἄνθρωπος χωρίσαι οὐ δύναται. Εἰ γὰρ περὶ
γυναικὸς καὶ ἀνδρὸς λέγει· Ἀντὶ τούτου καταλείψει ἄνθρωπος τὸν πατέρα αὐτοῦ καὶ τὴν
μητέρα, καὶ προσκολληθήσεται τῇ γυναικὶ αὐτοῦ, καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν· ὃ οὖν ὁ
Θεὸς ἔζευξεν, ἄνθρωπος μὴ χωριζέτω. Εἰ γάμον οὐ δύνασαι διασπᾶσαι, πόσῳ μᾶλλον
Ἐκκλησίαν Θεοῦ οὐκ ἰσχύεις καταλῦσαι; Ἀλλὰ πολεμεῖς αὐτήν, οὐ δυνάμενος βλάψαι τὸν
πολεμούμενον. Ἀλλ’ ἐμὲ μὲν ἐργάζῃ λαμπρότερον, ἑαυτοῦ δὲ τὴν ἰσχὺν καταλύεις τῆς πρὸς
ἐμὲ μάχης· Σκληρὸν γὰρ σοι πρὸς κέντρα ὀξέα λακτίζειν. Οὐκ ἀμβλύνεις τὰ κέντρα, ἀλλὰ τοὺς
πόδας αἱμάσσεις· ἐπεὶ καὶ τὰ κύματα τὴν πέτραν οὐ διαλύει, ἀλλ’ αὐτὰ εἰς ἀφρὸν διαλύονται.
Οὐδὲν Ἐκκλησίας δυνατώτερον, ἄνθρωπε. Λῦσον τὸν πόλεμον, ἵνα μὴ καταλύσῃ σου τὴν
δύναμιν· μὴ εἴσαγε πόλεμον εἰς οὐρανόν. Ἄνθρωπον ἐὰν πολεμῆς, εἰ ἐνίκησας, ἢ ἐνικήθης.
Ἐκκλησίαν δὲ ἐὰν πολεμῆς, νικῆσαί σε ἀμήχανον· ὁ Θεὸς γὰρ ἐστιν ὁ πάντων ἰσχυρότερος.
Μὴ παραζηλοῦμεν τὸν Κύριον; Μὴ ἰσχυρότεροι αὐτοῦ ἐσμεν; Ὁ Θεὸς ἔπηξε, τὶς ἐπιχειρεῖ
σαλεύειν; Οὐκ οἶσθα αὐτοῦ τὴν δύναμιν. Ἐπιβλέπει ἐπὶ γῆν, καὶ ποιεῖ αὐτὴν τρέμειν· κελεύει,
καὶ τὰ σειόμενα ἡδράζετο. Εἰ γῇ πόλιν σαλευομένην ἔστησε, πολλῷ μᾶλλον τὴν Ἐκκλησίαν
στῆσαι δύναται. Ἡ ἐκκλησία οὐρανοῦ ἰσχυροτέρα· Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ
λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι. Ποίοι λόγοι; Σὺ εἶ Πέτρος, καὶ ἐπὶ ταύτῃ μου τῇ πέτρᾳ
οἰκοδομήσω μου τὴν Ἐκκλησίαν, καὶ πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς.
β ́. Εἰ ἀπιστεῖς τῷ λόγῳ, πίστευε τοῖς πράγμασι. Πόσοι τύραννοι ἠθέλησαν περιγενέσθαι τῆς
Ἐκκλησίας; Πόσα τήγανα; Πόσοι κάμινοι, θηρίων ὀδόντες, ξίφη ἠκονημένα; Καὶ οὐ
περιεγένοντο. Ποῦ οἱ πολεμήσαντες; Σεσίγηνται καὶ λήθη παραδέδονται. Ποῦ δὲ ἡ
Ἐκκλησία; Ὑπὲρ τὸν ἥλιον λάμπει. Τὰ ἐκείνων ἔσβεσται, τὰ ταύτης ἀθάνατα. Εἰ ὅτε ὀλίγοι
ἦσαν, οὐκ ἐνικήθησαν, ὅτε ἡ οἰκουμένη ἐπλήσθη εὐσεβείας, πῶς νικῆσαι δύνασαι; Ὁ
οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι. Καὶ μάλα εἰκότως·
ποθεινοτέρα γὰρ ἡ Ἐκκλησία τῷ Θεῷ τοῦ οὐρανοῦ. Οὐρανοῦ σῶμα οὐκ ἀνέλαβεν,
Ἐκκλησίας δὲ σάρκα ἀνέλαβε· διὰ τὴν Ἐκκλησίαν ὁ οὐρανός, οὐ διὰ τὸν οὐρανὸν ἡ
Ἐκκλησία. Μηδὲν ὑμᾶς θορυβείτω τῶν γενομένων. Τοῦτό μοι χαρίσασθε, πίστιν
ἀπερίτρεπτον. Οὐκ εἴδετε τὸν Πέτρον περιπατοῦντα ἐπὶ τῶν ὑδάτων, καὶ ὀλίγον διστάσαντα,
καὶ μέλλοντα καταποντίζεσθαι, οὐ διὰ τὴν ἄτακτον τῶν ὑδάτων ὁρμήν, ἀλλὰ διὰ τὴν
ἀσθένειαν τῆς πίστεως; Μὴ γὰρ ἀνθρωπίναις ψήφοις ἐνταῦθα ἤλθομεν; Μὴ γὰρ ἄνθρωπος
ἤγαγεν, ἵνα ἄνθρωπος καταλύσῃ; Ταῦτα λέγω οὐκ ἀπονοούμενος, μὴ γένοιτο, οὐδὲ
ἀλαζονευόμενος, ἀλλὰ τὸ ὑμῶν σεσαλευμένον στηρίξαι βουλόμενος. Ἐπειδὴ ἔστη ἡ πόλις,
Ἐκκλησίαν ὁ διάβολος ἠθέλησε σαλεῦσαι. Μιαρὲ καὶ παμμίαρε διάβολε, τοίχων οὐ
περιεγένου, καὶ Ἐκκλησίαν προσδοκᾷς σαλεῦσαι; Μὴ γὰρ ἐν τοίχοις ἡ Ἐκκλησία; Ἐν τῷ
πλήθει τῶν πιστῶν ἡ Ἐκκλησία. Ἰδοὺ πόσοι στῦλοι ἑδραῖοι, οὐ σιδήρῳ δεδεμένοι, ἀλλὰ
πίστει ἐσφιγμένοι. Οὐ λέγω ὅτι τοσοῦτον πλῆθος πυρὸς σφοδρότερον· ἀλλ’ οὔτε, εἰ εἷς ἦν,
περιεγένου. Καὶ οἶδας, οἷά σοι τραύματα παρέσχον οἱ μάρτυρες. Εἰσῆλθε πολλάκις κόρη
ἁπαλὴ καὶ ἀπειρόγαμος· κηροῦ ἦν ἁπαλωτέρα, καὶ πέτρας ἐγένετο στερεωτέρα. Τὰς πλευρᾶς
αὐτῆς ἔξεες, καὶ τὴν πίστιν αὐτῆς οὐκ ἔλαβες. Ἠτόνησε τῆς σαρκὸς ἡ φύσις, καὶ οὐκ
ἀπηγορεύθη τῆς πίστεως ἡ δύναμις· ἐδαπανᾶτο τὸ σῶμα, ἐνεανιεύετο τὸ φρόνημα·
ἀνηλίσκετο δὲ ἡ οὐσία, καὶ ἔμενεν ἡ εὐλάβεια. Γυναικὸς οὐ περιεγένου μιᾶς, καὶ τοσούτου
περιγενέσθαι δήμου προσδοκᾷς; Οὐκ ἀκούεις τοῦ Κυρίου λέγοντος, Ὅπου δύο ἢ τρεῖς εἰσι
συνηγμένοι εἰς τὸ ὄνομά μου, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν; Ὅπου τοσοῦτος δῆμος ἀγάπῃ
ἐσφιγμένος, οὐ πάρεστιν; Ἔχω αὐτοῦ ἐνέχυρον· μὴ γὰρ οἰκείᾳ δυνάμει θαῤῥῶ; Γραμματεῖον
αὐτοῦ κατέχω. Ἐκεῖνό μοι βακτηρία, ἐκεῖνο μοὶ ἀσφάλεια, ἐκεῖνό μοι λιμὴν ἀκύμαντος. Κἂν
ἡ οἰκουμένη ταράττηται, τὸ γραμματεῖον κατέχω· αὐτῷ (αὐτό) ἀναγινώσκω· τὰ γράμματα
ἐκεῖνα τεῖχος ἐμοὶ καὶ ἀσφάλειᾳ. Ποῖα ταῦτα; Ἐγὼ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς
συντελείας τοῦ αἰῶνος. Χριστὸς μετ’ ἐμοῦ καὶ τίνα φοβηθήσομαι; Κἂν κύματα κατ’ ἐμοῦ
διεγείρηται, κἂν πελάγη, κἂν ἀρχόντων θυμοί· ἐμοὶ ταῦτα πάντα ἀράχνης εὐτελεστέρα.
Καὶ εἰ μὴ διὰ τὴν ὑμετέραν ἀγάπην, οὐδὲ σήμερον ἂν παρῃτησάμην ἀπελθεῖν. Ἀεὶ γὰρ λέγω,
Κύριε, τὸ σὸν θέλημα γενέσθω· οὐκ ὃ τὶ ὁ δεῖνα, καὶ ὁ δεῖνα, ἀλλ’ εἲ τι σὺ βούλει. Οὗτος ἐμοὶ
πύργος, τοῦτο ἐμοὶ πέτρα ἀκίνητος· τοῦτο ἐμοὶ βακτηρία ἀπερίτρεπτος. Εἰ βούλεται ὁ Θεὸς
τοῦτο γενέσθαι, γινέσθω. Εἰ βούλεται ἐνταῦθα εἶναί με, χάριν ἔχω. Ὅπου βούλεται,
εὐχαριστῶ.
γ ́. Μηδεὶς ὑμᾶς θορυβείτω· ταῖς εὐχαῖς προσέχετε. Ταῦτα ἐποίησεν ὁ διάβολος, ἵνα ἐκκόψῃ
τὴν σπουδὴν τὴν περὶ τὰς λιτανείας. Ἀλλ’ οὐ προχωρεῖ αὐτῷ· ἀλλὰ σπουδαιοτέρους ὑμᾶς καὶ
θερμοτέρους εὑρήκαμεν. Αὔριον εἰς λιτανεῖον ἐξελεύσομαι μεθ' ὑμῶν. Ἢ ὅπου ἐγώ, καὶ
ὑμεῖς ἐκεῖ· ὅπου ὑμεῖς, ἐκεῖ κἀγώ· ἓν σῶμά ἐσμεν· οὐ σῶμα κεφαλῆς, οὐ κεφαλὴ σώματος
χωρίζεται. Διειργόμεθα τῷ τόπῳ, ἀλλ’ ἡνώμεθα τῇ ἀγάπῃ· οὐδὲ θάνατος διακόψαι δυνήσεται.
Κἂν γὰρ ἀποθάνῃ μου τὸ σῶμα, ζῇ ἡ ψυχή, καὶ μέμνηται τοῦ δήμου· ὑμεῖς ἐμοὶ πατέρες· πῶς
ὑμῶν δύναμαι ἐπιλαθέσθαι; Ὑμεῖς ἐμοὶ πατέρες, ὑμεῖς ἐμοὶ ζωή, ὑμεῖς ἐμοὶ εὐδοκίμησις. Ἐὰν
ὑμεῖς προκόψητε, ἐγὼ εὐδοκιμῶ· ἐστε ἐμοὶ ζωὴ πλοῦτος ἐν τῷ ὑμετέρῳ κεῖται θησαυρῷ. Ἐγὼ
μυριάκις ὑπὲρ ὑμῶν σφαγῆναι ἕτοιμος (καὶ οὐδεμίαν χάριν παρέχω, ἀλλὰ καὶ ὀφειλὴν
ἀποδίδωμι· Ὁ γὰρ ποιμὴν ὁ καλὸς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων), καὶ σφαγῆναι
μυριάκις, καὶ μυρίας κεφαλὰς ἀποτμηθῆναι. Ἐμοὶ ὁ θάνατος οὗτος ἀθανασίας ὑπόθεσις, ἐμοὶ
αἱ ἐπιβουλαὶ αὗται ἀσφαλείας ἀφορμή. Μὴ γὰρ διὰ χρήματα ἐπιβουλεύομαι, ἵνα λυπηθῶ; Μὴ
γὰρ δι’ ἁμαρτήματα, ἵνα ἀλγήσω; Διὰ τὸν ἔρωτα τὸν περὶ ὑμᾶς· ἐπειδὴ πάντα ποιῶ, ὥστε
ὑμᾶς ἐν ἀσφαλείᾳ μεῖναι, ὥστε μηδὲν παρεισελθεῖν τῇ ποίμνῃ, ὥστε μεῖναι ἀκέραιον τὸ
ποίμνιον. Ἡ ὑπόθεσις τῶν ἀγώνων ἀρκεῖ μοι εἰς στέφανον. Τὶ γὰρ ἂν πάθοιμι ὑπὲρ ὑμῶν;
Ὑμεῖς ἐμοὶ πολῖται, ὑμεῖς ἐμοὶ πατέρες, ὑμεῖς ἐμοὶ ἀδελφοί, ὑμεῖς ἐμοὶ τέκνα, ὑμεῖς ἐμοὶ
μέλη, ὑμεῖς ἐμοὶ σῶμα, ὑμεῖς ἐμοὶ φῶς, μᾶλλον δὲ καὶ τοῦ φωτὸς τούτου γλυκύτεροι. Τὶ γὰρ
τοιοῦτον παρέχει μοι ἡ ἀκτῖνα οἷον ἡ ὑμετέρα ἀγάπη; Ἡ ἀκτῖνα ἐν τῷ παρόντι με βίῳ ὠφελεῖ,
ἡ δὲ ὑμετέρα ἀγάπη στέφανον μοι πλέκει ἐν τῷ μέλλοντι. Ταῦτα δὲ λέγω εἰς ὦτα ἀκουόντων·
τὶ δὲ τῶν ὤτων ὑμῶν ἀκουστικώτερον; Τοσαύτας ἡμέρας ἠγρυπνήσατε, καὶ οὐδὲν ὑμᾶς
ἔκαμψεν, οὐ χρόνου μῆκος μαλακωτέρους ὑμᾶς ἐποίησεν, οὐ φόβοι, οὐκ ἀπειλαί· πρὸς πάντα
ἐγένεσθε γενναῖοι. Καὶ τὶ λέγω, ἐγένεσθε; Τοῦτο ὅπερ ἐπεθύμουν ἀεί, κατεφρονήσατε τῶν
βιωτικῶν πραγμάτων, ἀπετάξασθε τῇ γῇ, εἰς τὸν οὐρανὸν μετέστητε· ἀπηλλάγητε τῶν
συνδέσμων τοῦ σώματος, πρὸς τὴν μακαρίαν ἐκείνην ἁμιλλᾶσθε φιλοσοφίαν. Ταῦτα ἐμοὶ
στέφανοι, ταῦτα παράκλησις, ταῦτα παραμυθία, ταῦτα ἐμοὶ ἄλειμμα, ταῦτα ζωή, ταῦτα
ἀθανασίας ὑπόθεσις.
δ ́. Ἀλλ’ ὁρῶ τοῖς ἐμαυτοῦ δόγμασί τινας ἐγκαρτερεῖν με πειθόντων. Φέρει γὰρ πολλὰ τῶν
εὐτυχημάτων εἰς τοὐναντίον· ὅτι οἷς ἐδόκουν ζηλωτὴς εἶναι, περιπέπτωκα τῇ μοχθηρίᾳ· οἱ
μὲν κατὰ τὸν τρόπον καθαιροῦντες νικῶσι τὸν ἀγῶνα τῇ διαφορᾷ τῶν πραγμάτων· οὐκ
ἠπείλουν, ἀλλὰ παρίσταντο. Ἐστι γὰρ καιρὸς νῦν εἰπεῖν τὰ περὶ τῆς ἐμῆς θλίψεως. Νόμος
ἐστίν, ἀλλ’ ὁ νομοθέτης νικᾶται. Τέκνα, μὰ τὴν ὑμετέραν ἀγάπην, βλέπω συσκευὴν
πολεμοῦσαν, καὶ τὸν Θεὸν ὑβριζόμενον· βλέπω τὸν ἀγῶνα πίπτοντα, καὶ τὸν ἀγωνοθέτην
λυπούμενον· βλέπω τὸ πιθανὸν τῆς ἀληθείας μαραινόμενον, καὶ τὴν συσκευὴν ἀνθοῦσαν.
Λέγουσι μοί, ὅτι ἔφαγες καὶ ἐβάπτισας. Εἰ ἐποίησα τοῦτο, ἀνάθεμα ἔσομαι· μὴ ἀριθμηθείην
εἰς ἐπισκόπων ῥίζαν. Μὴ γένωμαι μετ’ ἀγγέλων· μὴ ἀρέσω Θεῷ· εἰ δὲ καὶ ἔφαγον καὶ
ἐβάπτισα, οὐδὲν ἄκαιρον τῶν πραγμάτων ἐποίησα. Πρόσχες μοι μετὰ ἀκριβείας ὃ λέγω, καὶ
λέγων οὐ παύσομαι. Ἐμοὶ μὲν τὸ λέγειν οὐκ ὀκνηρόν, ὑμῖν δὲ ἀσφαλές. Ἀλλ’ ἐπανέλθωμεν
ἐπὶ τὸ προκείμενον. Λέγουσιν ὅτι ἔφαγον καὶ ἐβάπτισα. Καθελέτωσαν οὖν Παῦλον, ὅτι μετὰ
τὸ δειπνῆσαι ἐχαρίσατο τῷ δεσμοφύλακι τὸ βάπτισμα. Τολμῶ λέγειν, καθελέτωσαν καὶ αὐτὸν
τὸν Χριστόν, ὅτι μετὰ τὸ δεῖπνον τοῖς μαθηταῖς τὴν κοινωνίαν ἐχαρίσατο. Ἀλλ’ εἰκότα καὶ
μεγάλα ἡμῖν ταῦτα· ταῦτα φαιδρὰ τῆς εἰρήνης· ταῦτα τοῦ λαοῦ τὰ ἐγκώμια. Ἐμοῦ ὁ
στέφανος, ὑμῶν ὁ καρπός. Ἀλλ’ οἴδατε, ἀγαπητοί, διὰ τὶ με θέλουσι καθελεῖν. Ὅτι τάπητας
οὐχ ἥπλωσα, οὔτε σηρικὰ ἱμάτια οὐκ ἐνεδυσάμην, καὶ ὅτι τὴν γαστριμαργίαν αὐτῶν οὐ
παρεμυθησάμην. Ἤνθησαν γὰρ ἔγγονα τῆς ἀσπίδος, ἔτι περιλέλειπται τῆς Ἰεζάβελ ὁ σπόρος·
ἔτι δὲ καὶ ἡ χάρις τῷ Ἡλίᾳ συναγωνίζεται. Φέρε δὲ μοι εἰς μέσον τὸν θαυμαστὸν καὶ
πλούσιον τῆς ζωῆς κήρυκα, Ἰωάννην λέγω, τὸν πένητα, καὶ ἕως λύχνου μὴ κτησάμενον· εἶχε
γὰρ τὴν λαμπάδα τοῦ Χριστοῦ· οὖ τὴν κεφαλὴν ἐπεθύμησεν ἡ τῆς Εὔας συλλειτουργός, ἡ τῶν
ἁγίων ἐμπόδιον γενομένη, ἡ τοὺς προφήτας διώξασα, ἡ τὴν ἐν δόλῳ νηστείαν κηρύξασα, ἡ
ὁμότιμον τοῦ ὀνόματος τῆς ἐχίδνης ἐπισταμένη τὴν ὄρχησιν, ἐν τῷ ἀρίστῳ τῷ ἀτελεῖ
ὀρχησαμένη. Οὐκ ἐπεθύμησε ζωήν, οὐκ ἐπεθύμησε χρημάτων ὄγκον, οὐ βασιλείας ἀξίωμα,
οὐκ ἄλλης τινὸς περιουσίας. Ἀλλ’ εἰπὲ μοι, ἄνθρωπε, τὶ ἐπεθύμησε; Κεφαλὴν ἀνθρώπου. Τὶ
δὲ λέγω; Οὐ μόνον ἀνθρώπου, ἀλλ’ Εὐαγγελιστοῦ. Ἀλλ’ οὐκ ἐνίκησε λαβοῦσα τὴν κεφαλήν.
Ἔτεμε γὰρ τὴν κεφαλὴν αἰτησαμένη, τὴν ἄνομον ἐπιθυμίαν σπουδαίως διὰ πίνακος
δεξαμένη. Βλέπε, καὶ θαύμασον τοῦ Θεοῦ τὴν δύναμιν. Διήλεγχεν ὁ ἀναίτιος, ἀπετμήθη· ἀλλ’
ὁ ἀποτμηθεὶς ἐν δεξιᾷ τοῦ Χριστοῦ, ἡ δὲ ἀπαραίτητον κόλασιν ἐκδέχεται. Πάλιν ἐκείνης τὸ
σπέρμα, ὁ σπόρος ὁ ἀκανθώδης ἐπιζητεῖ καὶ σπεύδει. Ἀλλ’ Ἡρῳδιὰς Ἰωάννου τὴν κεφαλὴν
ζητοῦσα πάλιν ὄρχησιν, οὐχ ἣν τοῖς ποσὶ παίζομεν, ἀλλὰ τὴν τῆς Μαρίας ἐπερειδομένην.
Πάλιν βοᾷ καὶ λέγει Ἰωάννης· Οὐκ ἔξεστί σοι τὴν γυναῖκα ἔχειν τοῦ ἀδελφοῦ σου.
ε ́. Ἀλλὰ τὶ εἴπω; Δακρύων ὁ παρὼν καιρός· πάντα γὰρ εἰς ἀδοξίαν ἐκτρέχει, καὶ πάντα
χρόνος κρινεῖ. Χρυσὸς τὸ ὅλον δοξάζει. Ἀλλὰ φέρε μοι τὸν ἅγιον Δαυῒδ τὸν λέγοντα καὶ
βοῶντα· Χρυσὸς ἐὰν ῥέῃ, μὴ προστίθεσθε καρδίαν. Ἀλλ’ εἰπὲ μοι, τὶς ἦν ὁ οὗτος ὁ ταύτην τὴν
φωνῆν ἐπαφείς; Οὐχὶ τὸ τῆς βασιλείας ἐπὶ τῆς κορυφῆς συγκείμενον εἶχεν; Οὐκ ἐν τῇ
βασιλικῇ ἐξουσίᾳ διέταττεν; Ἀλλ’ οὐ πρὸς ἁρπαγὴν ἔβλεπεν, οὐκ εἰς καθαίρεσιν εὐσεβείας ἦν
αὐτῷ τὸ φρόνημα, οὐδὲ μέριμνα θησαυρῶν, ἀλλὰ τῆς στρατοπέδων συλλογῆς· οὐ γυναικὸς
συγκατάθεσιν. Φεύγετε οὖν, γυναῖκες, τὰς ἀλλοτρίας συλλογάς· μὴ συμβουλεύετε τοῖς
ἀνδράσι συμβουλίαν κακήν· ἀλλ’ ἀσφαλίσθητε τοῖς λεχθεῖσιν. Ἆρα ἐσβέσαμεν ὑμῶν τὴν
φλόγα; Ἆρα ἐμαλάχθη ὑμῖν ἡ καρδία; Ἀλλ’ οἶδα ὅτι ὠφεληθήσεσθε μὲν αἱ τῆς Μαρίας
θυγατέρες· ἀλλὰ δὲ ἄνευ οἴνου κεκορεσμέναι καὶ μεθύουσαι τῇ φιλαργυρίᾳ, ὡς ὁ μακάριος
Παῦλος βοᾷ καὶ κηρύττει λέγων· Ῥίζα πάντων τῶν κακῶν ἡ φιλαργυρία. Οὕτω καὶ αἱ
ἀσύνετοι γυναῖκες ἀποφράττουσιν ἑαυτῶν τὰ ὦτα, καὶ ἀντὶ σπόρου ἀγαθοῦ ἀκάνθας
τίκτουσιν. Ἀλλά, παρακαλῶ, μὴ ἡμῶν τὸν σπόρον ὡς ἐπὶ πέτραν καταβάλλωμεν. Χριστοῦ
ἐσμεν γεώργιον, παρ’ οὗ ἀκούσωμεν· Εὖ, δοῦλε ἀγαθέ, εἴσελθε εἰς τὸν οἶκόν μου· μὴ ἀντὶ τῆς
φωνῆς ταύτης λεχθῇ, Εὖ, δοῦλε κακέ. Ἀλλά, παρακαλῶ, λαμψάτω ὑμῶν ἡ πολιτεία,
ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, μὴ μωράνωμεν ἡμῶν τὸ ἅλας, ἀλλὰ δοξάσωμεν, εὐχαριστήσωμεν,
οἱ πλούσιοι τῷ Πλουσίῳ, οἱ πένητες τῷ Φιλανθρώπῳ, καὶ Φιλοπτώχῳ Χριστῷ, οἱ δυνατοὶ τῇ
κραταιᾷ χειρὶ αὐτοῦ. Καὶ ταῦτα μὲν περὶ ὑμῶν. Ἴσως δὲ συγχωρεῖ ὁ Θεὸς ταῦτά με πάσχειν
ἅπερ βουλεύονται κατ’ ἐμοῦ, ἵνα ἐν συμφοραῖς δοκιμάσῃ τὰ κατ’ ἐμέ· ὅτι ἐν τοῖς πόνοις
ἐναπόκειται νίκη πάντως, καὶ ἐν τοῖς ἀγῶσιν ἡτοίμασται στέφανος. Καὶ γὰρ ὁ θεσπέσιος
Παῦλος ἔλεγε· Τὸν δρόμον τετέλεκα, τὴν πίστιν τετήρηκα· λοιπὸν ἀπόκειταί μοι ὁ τῆς
δικαιοσύνης στέφανος· οὗ στεφάνου καταξιώσει ὑμᾶς ὁ τῶν ὅλων Δεσπότης εἰς τοὺς αἰῶνας.
Ἀμήν
Τῇ A ́ Ὀκτωβρίου
Ἐν τῷ Ἐσπερινῷ
Ὁ Προϊμιακὸς (ργ ́) καί, εἰ βούλει πανηγυρίσαι, τὰ Ἀνοιξαντάρια.
Εἰς δὲ τὸ Κύριε ἐκέκραξα, ἰστῶμεν εἰς στίχους στ ́,
καὶ ψάλλομεν στιχηρά Προσόμοια:≈
Ἦχος β ́Ποίοις εὐφημιῶν ᾄσμασιν
Ποίοις εὐφημιῶν στέμμασιν
καταστέψωμεν τὴν Θεοτόκον
τὴν Ἀειμακάριστον καὶ Παναμώμητον
καὶ Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν
τὴν Γοργοϋπήκοον προστάτιν
ἐλπίδα, τὴν μόνην ἀκαταίσχυντον
καὶ πάντων, Χριστιανῶν τὸ καταφύγιον
τὴν φοβερὰν προστασίαν
τὴν κραταιὰν παράκλησιν,
τὴν πρεσβεύουσαν πάντοτε
ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.
Ποίοις εὐφημιῶν ᾄσμασιν
μελωδήσωμεν τὴν Θεοτόκον
τήν τεκούσαν πάντων τὸν Κράτορα
καὶ ἰατῆρα τῶν ψυχῶν ἡμῶν
καὶ θεράποντα τῶν σωμάτων
τὴν Μόνην, δυναμένην συναγαγεῖν ἡμᾶς
ὡς Μήτηρ, παῤῥησίαν Θεῷ ἔχουσα
εἰς Βασιλείαν τὴν θείαν
τὴν Γοργοϋπήκοον
γοργὴ γὰρ ὑπήκοος
τῶν ἐν ἀνάγκαις πιστῶν.
Ποίοις εὐφημιῶν θαύμασιν
μελωδήσωμεν τὴν Θεοτόκον
τὴν Πάντων Βασίλισσαν ∆έσποινα
ἐν πόνοις καὶ βασάνοις ἀντιλήπτορα·
τὴν ἐν πολέμοις καὶ μάχαις
Μητέρα, παντοειδῶν κινδύνων Σῴζουσα
Κυρίαν, Ἀγγέλων καὶ ἀνθρώπων ὡς ὑπάρχουσα
πατρίδος Ἄνασσα μόνην
τὴν Γοργοϋπήκοον
γοργὴ γὰρ ὑπήκοος
καὶ Στρατηγὸς Ὑπέρμαχος.
∆όξα... Καὶ νῦν... Ἦχος α ́·
εἰ βούλει, λέγε τό, καὶ ὡς ∆οξαστικόν τῆς Λιτῆς
Παναγία Μητέρα,
τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ
τῶν Ἁγίων ἡ δόξα
τῶν Ἀγγέλων Κυρία
ἀνθρώπων τὸ καύχημα
κορωνὶς τῶν παρθένων
Ὁσίων ἐγκαλώπισμα
Μαρτύρων παράκλησις
Ἱερέων τὸ Σέμνυμα
Γοργοϋπήκοε Κόρη.
Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ
σωθῆναι τὰς ψυχᾶς ἡμῶν:≈
Στιχηρὰ ἕτερα
Ἦχος πλ δ ́ Ὢ τοῦ παράδοξου θαύματος
Χαῖρε καὶ εὐφραίνου πάντοτε
∆οχειαρίου Μονὴ
ἐν τῷ Ὄρει τοῦ Ἄθωνος
τῷ Ἁγίῳ αἴφνης γάρ,
μαρτυρεῖται τὴν σήμερον
Γοργοεπήκοος, ἡ Ἱερὰ Εἰκών·
Τί ἀμαυρώνεις, μορφὴν ἁγίαν μου;
Νῆφε, καὶ πρόσεχε, μοναχὲ ἀμόναχε!
ἅπαξ καὶ δίς, τραπεζάρην ἤλεγξεν
εὐθὺς δ’ ἐτύφλωσεν.
Ὢ τοῦ παράδοξου θαύματος
Νεῖλος προσπίπτει χαμαὶ
μετανοίᾳ κεντούμενος
καὶ κρουνῶν ὀμμάτων του
ἀνοιχθέντων ἀντέφησεν·
Τὶς εἶ, Κυρία, ὅτι- φεῦ! ἥμαρτον;
Σπεῦσον, βοήθει, τὸ φῶς μοι δώρησαι
ὅ καὶ ἀπώλεσα, ἡ δὲ ἀπεκρίνατο·
Μήτηρ εἰμί, τοῦ Φωτὸς καὶ τάχιστος
Γοργοϋπήκοος.
Ὅρα παράδοξον θέαμα!
ἵσταται Νεῖλος ἐκεῖ
τῆς Εἰκόνος κατέναντι
ὡς πυρσὸς ἁπτόμενος
καὶ ὀδυρόμενος.
Κρουνοὶ δακρύων ἐξ ὀφθαλμῶν αὐτοῦ
καταρδευόντων ψυχῆς τὴν ἔρημον·
ἥτις ἐξήνθησε, εὐθὺς δὲ ἐβόησε
Ἥμαρτον,φεῦ! τὸ φῶς μου, Μῆτερ, δώρησαι
καὶ αὔθις ἔλαβε!
∆όξα...Καὶ νῦν... Ἦχος γ ́ Αὐτόμελον
Τὴν Σεπτήν Σου Εἰκόνα,
Γοργοϋπήκοε Κόρη
∆οχειαρίου προστάτις, Ἁγίου Ὄρους Μονῆς
τέρατα θαυμάτων, καθ’ ἑκάστην ἡμέραν ἐνεργεῖς
τοῖς φοβουμένοις σὸν Υἱὸν Μονογενῆ
καὶ μετὰ πίστεως
ἀδιστάκτου προσπιπτόντων Σοὶ·
Οὐκ ἔστι νόσος, οὐκ ἔστι πάθος
τῇ Σῇ δυνάμει ἀνίατον·
οὐκ ἔστι πρόβλημα ἄλυτον
οὐκ ἔστι βάσανος, θλῖψις ἀπαράκλητος.
Οὐκ ἔστιν ὀδύνη, πόνος ἀπαρηγόρητος
αἰχμαλωσία οὐκ ἔστιν ἀλύτρωτος.
Πάντα γὰρ τελεσφόρως δύνασαι, ὡς δυνατὴ ἐν ἰσχύϊ
παῤῥησίαν μητρικὴν
ἰσχυρὰν πρὸς Θεὸν ἔχουσαν,
Ἃγιον Κύριον Ἰησοῦν Χριστὸν.
Αὐτῷ νῦν πρέσβευε εἰς τὸ τροπώσαι
πάντα ἐχθρὸν καὶ πολέμιον
τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν:≈
Ὁ Ἐπιλύχνιος Ύμνος Φῶς ἱλαρὸν καὶ τὸ Προκείμενον τῆς ἑβδομάδος
Γενέσεως τὸ Ἀνάγνωσμα
Ο ́ (κεφ. κη ́, 10-17)
Καὶ ἐξῆλθεν Ἰακὼβ ἀπὸ τοῦ φρέατος τοῦ ὅρκου καὶ ἐπορεύθη εἰς Χαρράν. Καὶ ἀπήντησε
τόπω, καὶ ἐκοιμήθη ἐκεῖ· ἔδυ γὰρ ὁ ἥλιος· καὶ ἔλαβεν ἀπὸ τῶν λίθων τοῦ τόπου, καὶ ἔθηκε
πρὸς κεφαλῆς αὐτοῦ, καὶ ἐκοιμήθη ἐν τῷ τόπῳ ἐκείνῳ, καὶ ἐνυπνιάσθη, καὶ ἰδοὺ κλῖμαξ
ἐστηριγμένη ἐν τῇ γῇ, ἧς ἡ κεφαλὴ ἀφικνεῖτο εἰς τὸν οὐρανόν, καὶ οἱ Ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ
ἀνέβαινον καὶ κατέβαινον ἐπ’ αὐτῆς. Ὁ δὲ Κύριος ἐπεστήρικτο ἐπ’ αὐτῆς καὶ εἶπεν· ἐγὼ
εἰμι ὁ Θεὸς Ἀβραὰμ τοῦ πατρός σου, καὶ ὁ Θεὸς Ἰσαάκ, μὴ φοβοῦ. Ἡ γῆ, ἐφ’ ἧς σὺ
καθεύδεις ἐπ’ αὐτῆς, σοὶ δώσω αὐτήν, καὶ τῷ σπέρματί σου. Καὶ ἔσται τὸ σπέρμα σου ὡς ἡ
ἄμμος τῆς γῆς καὶ πλατυνθήσεται ἐπὶ θάλασσαν, καὶ λίβα, καὶ βορρᾶν, καὶ ἐπὶ ἀνατολάς,
καὶ ἐνευλογηθήσονται ἐν σοὶ πᾶσαι αἱ φυλαὶ τῆς γῆς καὶ ἐν τῷ σπέρματί σου. Καὶ ἰδοὺ ἐγὼ
εἰμι μετὰ σοῦ, διαφυλάσσων σὲ ἐν τῇ ὁδῷ πάσῃ, οὗ ἀν πορευθῇς, καὶ ἀποστρέψω σε εἰς
τὴν γῆν ταύτην, ὅτι οὐ μὴ σε ἐγκαταλίπω, ἕως τοῦ ποιῆσαι με πάντα ὅσα ἐλάλησά σοι. Καὶ
ἐξηγέρθη Ἰακὼβ ἐκ τοῦ ὕπνου αὐτοῦ καὶ εἶπεν· ὅτι ἒστι Κύριος ἐν τῷ τόπῳ τούτῳ, ἐγὼ δὲ
οὐκ ᾔδειν. Καὶ ἐφοβήθη, καὶ εἶπεν· ὡς φοβερὸς ὁ τόπος οὗτος· οὐκ ἔστι τοῦτο, ἀλλ’ᾖ
οἶκος Θεοῦ, καὶ αὕτη ἡ πύλη τοῦ οὐρανοῦ.
Προφητείας, Ἰεζεκιὴλ τὸ Ἀνάγνωσμα
Ο ́(κεφ. μγ ́, 27 & μδ ́, 1-4)
Καὶ ἔσται ἀπὸ τῆς ἡμέρας τῆς ὀγδόης καὶ ἐπέκεινα, ποιήσουσιν οἱ ἱερεῖς ἐπὶ τὸ
θυσιαστήριον τὰ ὁλοκαυτώματα ὑμῶν, καὶ τὰ τοῦ σωτηρίου ὑμῶν. Καὶ προσδέξομαι ὑμᾶς,
λέγει Κύριος (μδ ́, 1). Καὶ ἐπέστρεψέ με κατὰ τὴν ὁδὸν τῆς πύλης τῶν Ἁγίων τῆς ἐξωτέρας
τῆς βλεπούσης κατὰ ἀνατολάς, καὶ αὕτη ἦν κεκλεισμένη. Καὶ εἶπε Κύριος πρὸς με· ἡ πύλη
αὕτη κεκλεισμένη ἔσται, οὐκ ἀνοιχθήσεται, καὶ οὐδεὶς οὐ μὴ διέλθῃ δι’ αὐτῆς, ὅτι Κύριος
ὁ Θεός Ἰσραὴλ εἰσελεύσεται δι’ αὐτῆς, καὶ ἔσται κεκλεισμένη. ∆ιότι ὁ ἡγούμενος, οὗτος
καθήσεται ἐν αὐτῇ τοῦ φαγεῖν ἄρτον ἐναντίον Κυρίου. Κατὰ τὴν ὁδὸν τοῦ αἰλὰμ τῆς πύλης
εἰσελεύσεται, καὶ κατὰ τὴν ὁδὸν αὐτοῦ ἐξελεύσεται. Καὶ εἰσήγαγέ με κατὰ τὴν ὁδὸν τῆς
πύλης τῆς πρὸς βορρᾶν, κατέναντι τοῦ οἴκου, καὶ εἶδον καὶ ἰδοὺ πλήρης δόξης ὁ οἶκος
Κυρίου, καὶ πίπτω ἐπὶ πρόσωπόν μου.
Παροιμιῶν τὸ Ἀνάγνωσμα
Ο ́ (κεφ. θ ́, 1-11)
Ἡ Σοφία ᾠκοδόμησεν ἑαυτῇ οἶκον καὶ ὑπήρεισε στύλους ἑπτά· ἔσφαξε τὰ ἑαυτῆς θύματα,
ἐκέρασεν εἰς κρατῆρα τὸν ἑαυτῆς οἶνον, καὶ ἡτοιμάσατο τὴν ἑαυτῆς τράπεζαν· ἀπέστειλε
τοὺς ἑαυτῆς δούλους συγκαλοῦσα μετὰ ὑψηλοῦ κηρύγματος ἐπὶ κρατῆρα, λέγουσα· ὅς
ἐστιν ἄφρων, ἐκκλινάτω πρός με· καὶ τοῖς ἐνδεέσι φρενῶν εἶπεν· ἔλθετε φάγετε τῶν ἐμῶν
ἄρτων, καὶ πίετε οἶνον, ὃν κεκέρακα ὑμῖν, ἀπολείπετε ἀφροσύνην, ἵνα εἰς τὸν αἰῶνα
βασιλεύσητε, καὶ ζητήσατε φρόνησιν, καὶ κατορθώσατε ἐν γνώσει σύνεσιν. Ὁ παιδεύων
κακούς λήψεται ἑαυτῷ ἀτιμίαν· ἐλέγχων δὲ τὸν ἀσεβῆ, μωμήσεται ἑαυτόν. Μὴ ἔλεγχε
κακούς, ἵνα μὴ μισήσωσί σε· ἔλεγχε σοφὸν, καὶ ἀγαπήσει σε. ∆ίδου σοφῷ ἀφορμήν, καὶ
σοφώτερος ἔσται· γνώριζε δικαίῳ, καὶ προσθήσει τοῦ δέχεσθαι. Ἀρχὴ σοφίας, φόβος
Κυρίου, καὶ βουλὴ Ἁγίων, σύνεσις, τὸ δὲ γνῶναι νόμον, διανοίας ἐστὶν ἀγαθῆς· τούτῳ γὰρ
τῷ τρόπῳ πολὺν ζήσεις χρόνον, καὶ προστεθήσεταί σοι ἔτη ζωῆς σου.
Εἰς τὴν Λιτήν, Ἰδιόμελα
Ἦχος α ́
Μήτηρ Θεοῦ, Γοργοϋπήκοε Κόρη,
προμάχησον τῇ Ἐκκλησίᾳ
Ὀρθοδοξίαν τείχισον·
ἁγίασον τοὺς μετὰ φόβου προσπίπτοντας
τῇ Σῇ ἁγίᾳ Εἰκόνι
καὶ παράσχου Σὸν Υἱὸν Μονογενῆ,
εἰς σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν.
Ἦχος β ́
Κύκλῳ ἀσφάλισον
καὶ τείχισον τοὺς προσφοιτώντας σοὶ πάντας
ὡς ποίμνη ἐν μάνδρᾳ
πνευματικῇ, Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ
Μῆτερ Ἁγνή, Κόρη Γοργοϋπήκοε
καὶ παράσχου ἡμῖν
τῆς σωτηρίας τὰ αἰτήματα.
Ἦχος γ ́
Ἄνασσα οὐρανοῦ καὶ γῆς
Μῆτερ τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου
σκέπε, φρούρει καὶ φύλαττε
ψυχὰς σοὶ προσπιπτόντων
καὶ ἅπαντας εἰσάγαγε
αὐλαῖς τοῦ Παραδείσου
ἐπικαλούμενους
σαῖς πρεσβείαις, ∆έσποινα.
Ἦχος δ ́
Ἡ μόνη διασῴζουσα
Σῶσον, Παρθένε, τὰς ψυχὰς ἡμῶν
ὡς παῤῥησίαν ἔχουσαν
τῷ Σῷ Υἱῷ καὶ Θεῷ
πρέσβευε ἀεὶ φυλλάττειν ἡμᾶς
τὸ καθ’ ἡμέραν, νύκτα
καὶ παντός τοῦ χρόνου λεπτὸν.
Ἦχος πλ α ́
Τὴν Σὴν Εἰκόνα,
τὴν σεπτήν καὶ θαυματουργὸν
ὑπὲρ ἡμῶν προμαχοῦσα ὡς προπύργιον
ταύτην ὕψωσον
Σεπτή, Παναγία Ἁγνὴ
καὶ Ἀειπάρθενε Κόρη·
Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, Γοργοϋπήκοε
τείχισον ἡμᾶς
ἀπὸ πάσης ἐχθρᾶς ἐπιθέσεως.
Ἦχος πλ β ́
Τὴν Λιτὴν ἐπιτελοῦντες
ἄγωμεν νικητήρια
τὰ σύμβολα τοῦ Σωτηρίου·
τὸν Σταυρὸν τοῦ Κυρίου
καὶ τὸ σύσσημον τῆς ἡμέτερας δόξης
τὴν Σὴν παναγίαν Εἰκόνα, Γοργοϋπήκοον·
ἐν ταύτῃ γὰρ ἀποσοβοῦμεν
πάντα ἐχθροῦ τὰ ὁρμήματα.
Ἦχος πλ γ ́
Μετὰ τὸν Σταυρὸν τοῦ Κυρίου
καὶ Σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ
τὴν Σὴν πάντιμον ἔχωμεν Εἰκόνα, Θεοτόκε
Βρεφοκρατοῦσαν, Γοργοϋπήκοον·
διὰ ταύτης ἅπαντες
ἀεὶ σὲ δυσωποῦμεν
καὶ τοῦ Σωτηρίου τὰ ἱκανὰ ἑξαιτούμεθα
προσπίπτοντες ἐν πίστει
καὶ μὴ ἀπιστοῦντες.
Ἦχος πλ δ ́
Τὸ κράτος δόξασον, Παναγία Παρθένε,
τοῦ Ἄνακτος καὶ Παμβασιλέως,
τοῦ Σοῦ Υἱοῦ καὶ Θεοῦ.
Τρόπωσον πάντα ἐχθρὸν καὶ πολέμιον
εἰς τέλος, εἰς αἰῶνας
ὑψώματι Εἰκόνος Σου,
Γ ο ρ γ ο ϋ π η κ ό ο υ
καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν:≈
Εἰς τὸν στίχον, στιχηρὰ Προσόμοια, τὰ Ἀπόστιχα
Ἦχος πλ. α ́ Χαίροις ἀσκητικῶν
Χαίροις ἡ τῶν ἀνθρώπων χαρὰ
καὶ τῶν Ἀγγέλων τὸ θαυμάσιον πρόταγμα
ὁ θρόνος τοῦ Βασιλέως καὶ Παντεπόπτου Θεοῦ
τῶν πιστῶν Σῶν δούλων, Γοργοϋπήκοος·
Κυρία καὶ ∆έσποινα, τῶν Ἁγίων τὸ πρότυπον
τοῦ Πρωτοτύπου ἐκμαγεῖον τὸ πάνσεπτον
Ὦ, Θεόνυμφε, Θεομῆτορ, Πανάμωμε!
σπεῦσον καὶ ἀπολύτρωσον, ἀνάγκης καὶ θλίψεως
τοὺς εὐλαβῶς εὐφημούντας τὴν παναγίαν Εἰκόνα Σου·
Χριστὸν δυσωποῦσα,
δωρηθῆναι ἡμῖν πᾶσι
τὸ μέγα ἔλεος.
Στίχ. Τὸ πρόσωπόν σου λιτανεύσουσιν οἱ πλούσιοι τοῦ λαοῦ:≈
Χαίροις τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ
Μήτηρ πανένδοξος| καὶ πανακήρατος
τὸ Ὄρος τῆς εὐσεβείας, τὸ ἀκατάβλητον πῦρ
εὐλαβῶν ἁπάντων τὸ προπύργιον·
τὸ τεῖχος τὸ ἄσειστον, ἡ ταχεῖα ἀντίληψις
Φῶς ἡ τεκοῦσα, τὸ φωτίζον τὰ πέρατα
ἀεὶ πρόφθασον, τοὺς εἰς Σὲ καταφεύγοντας·
σπεῦσον, Γοργοϋπήκοε, γοργὴ ὡς ὑπήκοος
ἡ δυνάμενη πρεσβεύειν Χριστῷ, Θεῷ Παντοκράτορι
δωρῆσαι τοῖς πᾶσι
λυτρωθῆναι ἰοβόλων
ῥιπῶν τοῦ ὄφεως.
Στίχ. Πᾶσα ἡ δόξα τῆς θυγατρὸς τοῦ βασιλέως ἔσωθεν,
ἐν ἰματισμῷ διαχρύσῳ περιβεβλημένη, πεποικιλμένη:≈
Χαίροις μόνη βέβαια ἐλπὶς
τὰ δευτερεῖα τῆς Τριάδος ἡ ἔχουσα
λυχνία τῆς Παναγίας| ∆όξης, ἐκπάγλου φωτὸς
τῆς καταυγαζούσης πνοῇ τὰ σύμπαντα·
τὴν θείαν Εἰκόνα Σου, τὴν σεπτὴν εὐφημήσωμεν
ἄσμασι νέοις καὶ σεπτοῖς μελωδήμασι
Γοργοϋπήκοον, εἰς τελεσφόρον βοήθειαν.
Ὕψωσον τῇ δυνάμει σου, τὸ κέρας τῆς Πίστεως
Σύ, Ὀρθοδόξων τὸ κλέος, τὴν Ἐκκλησίαν κραταίωσον
τροπῶσαν ἐν πᾶσι,
καὶ νικῶσαν Σῇ πρεσβείᾳ
ἐχθρὰ ὁρμήματα.
∆όξα...Καὶ νῦν... Ἦχος πλ δ ́
Ἡ κραταιά προστασία
Παναγία Μῆτερ Γοργοϋπήκοε
ὁ πύργος τῆς δόξης, ὁ Θρόνος τοῦ Ὑψίστου.
Ἐπίσκεψαι τὴν ἔκπτωσιν ἡμῶν
καὶ ἐπανεισάγαγε, τῷ νυμφώνι Χριστοῦ
τῇ ἀληθῇ μετανοίᾳ.
Φόβον τὸν ἅγιον, θὲς ἐν ἡμῖν
καὶ θανάτου μνήμην δώρησαι
ἵνα εὐγνωμόνως τῷ ληστῇ
συνδράμωμεν τῷ Παραδείσῳ.
Καὶ σῶσον ἡμᾶς, ἐλεϊνῶς Σοὶ προσπίπτοντας
ἱδρῶσι καὶ δάκρυσιν, Ἁγνὴ
τὰς ἀνομίας ἡμῶν δηλοποιοῦντες
καὶ ἐκβοῶντες κράζοντες·
∆έσποινα, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ
Γοργοϋπήκοε Κόρη
πρέσβευε, τοῦ ἐλεηθῆναι καὶ σωθῆναι
τὰς ψυχάς ἡμῶν:≈
Ἀπολυτίκιον τῇ Παναγία τῇ Γοργοϋπηκόῳ
παρὰ τοῦ ἐν Ὀσίοις θεοφόρου πατρός ἡμῶν
Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου:≈
Ἦχος α ́. Τὸν τοῦ Ἄθω φωστῆρα
Ὡς θεόβρυτον κρήνην τῶν ἀΰλων χαρίτων Σου
τὴν θαυματουργόν Σου Εἰκόνα,
Θεοτόκε πλουτίσαντες·
ἐκ ταύτης τῶν θαυμάτων τὰς ῥοάς
ἀντλοῦμεν δαψιλῶς ὡς ἐξ Ἐδέμ.
Σὺ γάρ, Γοργοϋπήκοος βοηθὸς
πέλεις τῶν ἐκβοώντων Σοί·
∆όξα τοῖς Σοῖς χαρίσμασιν, Ἁγνὴ
δόξα τῇ Παρθενία Σου
δόξα τῇ πρὸς ἡμᾶς Σου
ἀνεκφράστῳ προνοίᾳ, Ἄχραντε.
∆όξα...ὅμοιον
Θεοτόκε Παρθένε, Παμμακάριστε ∆έσποινα
Μητρόθεε, Ἀγγέλων Κυρία
καὶ ἀνθρώπων τὸ καύχημα·
ἁπάντων Ὀρθοδόξων ἡ ἐλπὶς
Ὑπέρμαχος Ἑλλήνων Στρατηγὸς·
ἀντιχρίστων τὰ φρυάγματα καθελεῖς,
Σεπτὴ Γοργοϋπήκοε·
Ὕψωσον τὴν Εἰκόνα Σου, Ἁγνὴ,
τρόπωσον τὸν ἐνάντιον
δόξασον σὸν Υἱὸν Μονογενῆ
ἐν πᾶσιν ἔθνεσιν.
Καὶ νῦν... ἕτερον, ὅμοιον
Ἡ τοῦ Ἄθω ἐπόπτις, ∆οχειαρίου τὸ καύχημα
Γοργοϋπήκοε Μῆτερ,
τοῦ Ἁγίου Θεοῦ ἡμῶν·
Πρόμαχον Σὲ ἔχωμεν δεινὴν
∆ιασῴζουσα, Ἁγνή, Ἀειπάρθενε·
ἐκ κινδύνων ἡμᾶς ῥῦσαι καὶ ἐξ ἐχθρῶν
τοὺς πίστει Σοὶ κραυγάζοντας·
Σκέπη καὶ προστασία κραταιὰ
τεῖχος καὶ καταφύγιον
πρέσβευε τοῦ σωθῆναι τὰς ψυχᾶς
τῶν φοβουμένων τὸν Τόκον Σου.
Ἐν τῷ Ὄρθρῳ
Μετὰ τὴν α ́ στιχολογίαν τοῦ Ψαλτηρίου,
Κάθισμα· Ἦχος γ ́ Εὐφραινέσθω τὰ οὐράνια
Θεοτόκε Ἀειπάρθενε,
χαῖρε κόσμου παντός Κυρία
συγκατάβηθι τοῖς πταίσμασι
καὶ πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ
Γοργοϋπήκοε Κόρη, Παρθένε Ἁγνή·
καθελεῖν τοῦ | διαβόλου τὰ ὁρμήματα
Νύμφη Θεοῦ, Παναμώμητε
τῷ λαῷ Σου παράσχου
τὸ μέγα ἔλεος.
∆όξα...ὅμοιον
Γοργοϋπήκοε Κόρη
χαῖρε, ὦ Μῆτερ, Ὑπεραγία
σκέπε Σοὺς δούλους βοώντας
ἐν ταῖς θλίψεσιν αὐτῶν, Ἀπείρανδρε·
κατάβαλε, τὸν ἐχθρὸν καὶ πολέμιον
τὸν θλίβοντα | καὶ δεινῶς βρυχόμενον
καὶ ἐκ τῆς χειρὸς του ἐξάρπασον ἡμᾶς
τοὺς ἀναξίως ὑμνοῦντας
τὸν Τόκον Σου, Ἄφθορε.
Καὶ νῦν... ὅμοιον
Θείᾳ δόξῃ πεποικιλμένη
ὦ, Θεοκυῆτορ, Παναγία
πρέσβευε τῷ Σῷ Υἱῷ καὶ Σωτῆρι
δωρηθῆναι ἡμὶν πᾶσι τὴν Λύτρωσιν
Γοργοϋπήκοε Κόρη, Παρθένε Ἁγνή·
Νύμφη Θεοῦ, Σεμνή, Παναμώμητε
ἐκ κοιλίας Ἅδου ἐξάρπασον ἡμᾶς
διὰ σοῦ γὰρ ἐτέχθη
Θεὸς καὶ Κύριος.
Μετὰ τὴν β ́ στιχολογίαν
Κάθισμα· ἦχος πλ α ́ Τὸν Συνάναρχον Λόγον
Τὴν Μητέρα τοῦ Κτίστου, δεῦτε τιμήσωμεν
τὴν γὰρ τὸν Λόγον τεκοῦσαν εἰς σωτηρίαν ἡμῶν
ἀνυμνήσωμεν πιστοὶ καὶ προσκυνήσωμεν
ὅτι ὑπάρχει ἡ Σεπτὴ
Γοργοϋπήκοος, σεμνὴ
ἰσχύουσα μεσιτεύειν
τῷ Λυτρωτῇ ὑπὲρ πάντων
Χριστιανῶν εὐσεβῶν.
∆όξα... καὶ νῦν...
Θαυμαστὰ τὲ παράδοξα καὶ ἐξαίσια
ἡ ἁγία Εἰκών Σου ὑπερφυῶς ἐνεργεῖ·
Μητροπάρθενε, Ἁγνή, τοῖς ἀνυμνοῦσί Σε
ὅτι πιστεύουσι τῇ Σῇ
παῤῥησίᾳ μητρικῇ
Γοργοϋπήκοε ῥῦσαι
καὶ ἐξανάστησον σαῖς πρεσβείαις
τοὺς πεποιθότας Σῷ Υἱῷ καὶ Θεῷ.
Ἐκλογὴ Πολυελαίου· ∆οῦλοι Κύριον (ρλδ ́), Ἐξομολογεῖσθε (ρλε ́), Λόγον ἀγαθὸν (μδ ́).
Μετὰ τὴν γ ́ Στιχολογίαν, καθίσματα μετὰ τὸν Πολυέλαιον
Ἦχος πλ β ́ Ἀγγελικαὶ ∆υνάμεις
Ἀγγελικαὶ ∆υνάμεις δορυφοροῦσὶ Σε
Γοργοϋπήκοε | καὶ Ὑπερένδοξε
Ὦ, Κόρη, καὶ Κυρία, Θεοτόκε Μαρία
βάτος ἡ φλεγομένη·
ὑπάρχεις καὶ νεφέλη
κούφη καὶ στῦλος πυρὸς
ὁ πόκος ἐν ᾧ ἡ δρόσος
στάμνος καὶ ράβδος χρυσὴ
καὶ κλῖμαξ οὖσα ἀπὸ γῆς
πρὸς οὐρανὸν μετάγουσα.
∆όξα Πατρί... ὅμοιον
Παρθενομάρτυραι πᾶσαι δορυφοροῦσὶ Σε
Θεοτόκε Παρθένε, Γοργοϋπήκοε
Χορὸς τῶν Ἀποστόλων, καὶ μαρτύρων τὸ νέφος
καὶ πληθὺς τῶν Ὁσίων·
μετὰ τοῦ Θεολόγου
καὶ Βαπτιστοῦ τοῦ κλεινοῦ
καὶ πάντων τῶν Ἁγίων,
πάντες Ἀγγέλων χοροὶ
δοξολογοῦσι γεραρῶς
τὸν τόκον Σου τὸν ἄφραστον.
Ἡ τάξις τοῦ Ἑωθινοῦ Εὐαγγελίου
Οἱ Ἀναβαθμοί· τὸ α ́ Ἀντίφωνον τοῦ δ ́ ἦχου·
Προκείμενον ἦχος δ ́
Τὸ πρόσωπόν Σου λιτανεύσουσιν οἱ πλούσιοι τοῦ λαοῦ:≈
Στίχ. Ἡγίασε τὸ σκήνωμα αὐτοῦ ὁ Ὕψιστος
Τὸ Ἑωθινὸν Εὐαγγέλιον. Ζήτει τῇ 25ῃ Μαρτίου·
κατὰ Λουκᾶν (α ́ 24-38): Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, συνέλαβεν Ἐλισάβετ ἡ γυνὴ Ζαχαρίου...
Ὁ Ν ́ ψαλμός· Ἐλέησον μὲ ὁ Θεὸς...
∆όξα Πατρί...
Γοργοϋπηκόου πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Καὶ νῦν και αεί...
Ταῖς τῆς Θεοτόκου πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Στίχ. Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σου, καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου,
ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου:≈
Ἦχος πλ δ ́, Ἰδιόμελον
Γοργοϋπήκοε, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ
τὸν κόσμον διακρατοῦσα σαῖς ἀγκάλαις
μετὰ Ὑιοῦ Μονογενοῦς·
ἐπισκέπουσα πάντοτε καὶ στεῤῥῶς δυσωποῦσα
μὴ παύσῃ πρεσβεύουσα
τῷ φιλανθρώπῳ καὶ ἐλεήμονι Θεῷ
ἡμῖν πᾶσι δωρηθῆναι
τὸ μέγα καὶ πλούσιον ἔλεος:≈
«Μήτηρ Θεοῦ ἡ Ἐλεοῦσα
<∆έησις> Ιω(άννου;) ἐπ(ι)σ(κ)όπου Νικομηδείας»
Ὀρθόδοξη ἀμφιπρόσωπη Εἰκὼν τῆς Λιτῆς
Εἶτα ὁ κανὼν τῆς ἑορτῆς· κανὼν εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον, οὗ ἡ ἀκροστιχίς·
Θεοτόκε Ἀειπάρθενε, Γοργοϋπήκοε σῷζε:≈
ᾨδὴ α ́. Ἦχος δ ́. Ὁ Εἱρμὸς
Ἀνοίξω τὸ στόμα μου
καὶ πληρωθήσεται πνεύματος
καὶ λόγον ἐρεύξομαι,
τῇ βασιλίδι Μητρί·
καὶ ὀφθήσομαι,
φαιδρῶς πανηγυρίζων
καὶ ᾄσω γηθόμενος
ταύτης τὰ θαύματα:≈
Θεὸν Λόγον ἔτεκες,
ἡ Ἀειπάρθενος ∆έσποινα
εἰς πάντων ἀπόλαυσιν
τῆς σωτηρίας βροτῶν
ἐσπαργάνωσας,
ἀνέκλινας ἐν φάτνῃ
καὶ ἔθρεψας γάλακτι,
ἐν ταῖς ἀγκάλαις σου.
Ελλάδα ἐδόξασας,
εἰς ἣν κλῆρον ἔλαχες
τὸ Ὄρος τὸ Ἅγιον,
εἰς σωτηρίαν πιστῶν
ὃ κατέστεψας,
ἀφάτοις εὐλογίαις
ἔτι δὲ κεκόσμηκας
Μοναστηρίοις σου.
Ορος ἀλατόμητον,
χαῖρε τὸ Ὄρος τὸ Ἅγιον
τῇ πίστει ἀνέδειξας
παντὶ τῷ κόσμῳ, Σεπτὴ
καὶ κατηύγασας,
Ἁγνή, τῇ Ἐκκλησίᾳ
ὡς δώρημα ἔξοχον,
καὶ ἀνυπέρβλητον.
Τράπεζα ἡ πάγχρυσος,
Ζωῆς Ἄρτον φέρουσα
δεινῶς μεγαλύνεσαι
ἐν Ἀρχαγγέλλων Μονῇ
ἐν Εἰκόνι Σου,
τῇ Γοργοϋπηκόῳ,
θαῦμα τὸ ἐξαίσιον,
τῷ πάλαι γέγονε.
ᾨδὴ γ ́. Ἦχος δ ́. Ὁ Εἱρμὸς
Τοὺς σοὺς ὑμνολόγους Θεοτόκε,
ὡς ζῶσα καὶ ἄφθονος πηγή,
θίασον συγκροτήσαντας
πνευματικὸν στερέωσον,
καὶ ἐν τὴ θεία δόξη σου,
στεφάνων δόξης ἀξίωσον:≈
Ο Νεῖλος ἐκάπνιζε δαδίοις
τὴν Σὴν Πανακήρατον Μορφὴν
διάκονος εἰς τράπεζαν
βρωμάτων διερχόμενος
καταπλαγεῖς ἀκήκοε
Ὦ, μοναχὲ, σὺ ἀμόναχε!
Κανόνα ἐπέβαλες ἐξαίφνης
βαβαί, τῷ ἀμονάχῳ μοναχῶ!
ὅτι πάλιν ἠμαύρωσε
τὸ παντιμόν Σου πρόσωπον
ἀορασίαν ἔλαβεν
καὶ αἰσθηθεῖς μετενόησεν.
Εκέλευσε Νεῖλος μετὰ θρήνου
ποιῆσαι στασίδιον κατέναντι
Σοῦ θείου ἱστορήματος
δακρύῤῥους ὃς ἐκραύγαζεν
Ὦ, Θεοτόκε, ἵλεως!
ἐλέησόν με, τὸν ἄπιστον!
Αγίων Ἀγγέλων οὖσα μείζων
γοργὴν ὡς ὑπήκοον καινῶς
τῷ μοναχῷ ἀνήγγειλας
Σαὐτὴν προσαγορεύεσθαι,
τὴν τῆς Μονῆς προστάτιδα
ἀμείνονα τὲ ἀντίληψιν.
Εἶτα τὰ Μεσώδια καθίσματα
Ἦχος πλ δ ́. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον
Τὴν Εἰκόνα τὴν θείαν τὲ καὶ σεπτὴν
προσκυνοῦμεν, Παρθένε, Μήτηρ ζωῆς
τὴν Γοργοϋπήκοον, τὴν ταχεῖαν ἀντίληψιν
τὸ ἐγκαλώπισμα Ὄρους | Ἁγιωνύμου τὸ καύχημα
μονῆς ∆οχειαρίου, τὴν οὐράνιον πρόμαχον
ταύτην δυσωποῦντες, τὴν Βασίλισσα πάντων
πάντες ἡμεῖς ἔξωμεν, τὴν ζωὴν τὴν αἰώνιον
Θεοτόκε Πανύμνητε· πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ
διαβόλου ἀμπλακημάτων ἡμᾶς ῥύσασθαι
τοῖς προσκυνοῦσιν ἐν φόβῳ
τὴν παναγίαν Εἰκόνα Σου.
∆όξα Πατρί.. Καὶ νῦν...ὅμοιον
Θεοτόκε Παρθένε Μήτηρ Θεοῦ
τῷ Υἱῷ σου δυσώπει ὑπὲρ ἡμῶν
ὡς μόνη κρατύνουσα καὶ θερμῶς ἱκετεύουσα
καὶ ἀεὶ μεσιτεύουσα τὴν πάντων μετάνοιαν
τῷ ἀεὶ παρέχοντι ζωὴν τὴν αἰώνιον·
ὅθεν προσκυνοῦντες τὴν σεπτὴν Σὴν Εἰκόνα
ὦ, Γοργοϋπήκοε, εὐλαβῶς ἀνακράξωμεν
Θεοτόκε Πανύμνητε· σῶσον, Παναγία, ψυχὰς
ἃς προσφεύγουσι τῇ κραταιᾷ προστασίᾳ Σου
καὶ διὰ Σοῦ δεχομένας
τὸ θεῖον ἔλεος.
ᾨδὴ δ ́. Ἦχος δ ́. Ὁ Εἱρμὸς
Τὴν ἀνεξιχνίαστον θείαν βουλήν,
τῆς ἐκ τῆς Παρθένου σαρκώσεως,
σοῦ τοῦ Ὕψιστου,
ὁ Προφήτης, Ἀββακούμ,
κατανοῶν ἐκραύγαζε·
∆όξα τῇ δυνάμει σου Κύριε:≈
Ελαβεν τὴν ἴασιν ὁ μοναχὸς
τῶν ὀμματίων τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος
Σῇ εὐσπλαχνίᾳ,
Γοργοϋπήκοε σεπτὴ
κατανοῶν ἐκραύγαζε
δόξα τῇ ἀντιλήψει Σου Πάναγνε.
Ιλεως γενοῦ καὶ ὑπὲρ ἐμοῦ
τοῦ ἐσκοτισμένου καὶ ἄφρονος
φῶς δώρησαὶ μοι
τῷ χαλεπῷ ἁμαρτωλῷ
μετανοῶν προσπίπτω Σοὶ
Γοργοϋπήκοε Ἄνασσα.
Παναγία ∆έσποινα ἀγαθὴ
τῆς ἐμῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος
τὸ ὅλον σκότος
ὁ Νεῖλος ἔφησε Σεμνὴ
καταύγασον καὶ δώρησαι
ἴασιν κατ’ ἄμφω καὶ σῶσόν με!
Ανασσα Θεόνυμφε φοβερᾷ
ἀορασίᾳ κατεπλήγην ὁ δείλαιος.
σπεῦσον βοήθει
Γοργοϋπήκοε σεπτὴ
τὸ φῶς γὰρ τὸ ἀϊδιον
ἐν σῇ κοιλίᾳ βαστάσασα.
ᾨδὴ ε ́. Ἦχος δ ́. Ὁ Εἱρμὸς
Ἐξέστη τὰ σύμπαντα,
ἐπὶ τῇ θείᾳ δόξῃ σου·
σὺ γὰρ ἀπειρόγαμε Παρθένε,
ἔσχες ἐν μήτρᾳ τὸν ἐπὶ πάντων Θεόν,
καὶ τέτοκας ἄχρονον Υἱόν,
πᾶσι τοῖς ὑμνοῦσί σε,
τὴν εἰρήνην βραβεύοντα:≈
Ρῦσαὶ τε τοὺς δούλους Σου
παντοίας αὐτῶν θλίψεως
σὺ γάρ, ἀπειρόγαμε Παρθένε,
τὸ φῶς ἐν μήτρᾳ κυοφορήσασα
καὶ τέξασα ἄχρονον Υἱὸν
ἔνσαρκον ὁρώμενον
ἐν μορφῇ σπαργανούμενον.
Θεόνυμφε ∆έσποινα
Θεὸν Λόγον ἡ τέξασα
Ὕψιστον, βροτὸν ἐν τῷ σπηλαίῳ
ἔσχες ἐν μήτρᾳ, Γοργοϋπήκοε
τὸν πάντων ∆εσπότην καὶ Χριστόν,
πᾶσι τοῖς ὑμνοῦσί σε,
σωτηρίαν βραβεύοντα.
Εξέστησαν Ἄγγελοι
ἐν τῇ φρικτῇ Γεννήσει Σου
βρέφους τικτομένου ἐν τῷ σπηλαίῳ
Ποιμένων αἶνον, τῷ ἐπὶ πάντων Θεῷ
ἀγραυλούντων μύχιον ᾠδὴν
παννυχίως ∆όξα σοι
ἐν ὑψίστοις ἐπήναισαν.
Νύκτα νῦν μετέβαλον
εἰς φῶς ἡμέρας ἔνδοξον
ὄντως ἐπὶ γῆς εἰρήνη
βοῶντες πᾶσι, Ποιμένες ἤνεγκον
Κτίστῃ, ὡς Ἀμνὸν τὸν τοῦ Θεοῦ,
δῶρον ἀξιόχρεον
τὸν ἀμνὸν τὸν ἀρτίτοκον.
ᾨδὴ στ ́. Ἦχος δ ́. Ὁ Εἱρμὸς
Τὴν θείαν ταύτην καὶ πάντιμον,
τελοῦντες ἑορτὴν οἱ θεόφρονες,
τῆς Θεομήτορος,
δεῦτε τὰς χεῖρας κροτήσωμεν,
τὸν ἐξ αὐτῆς τεχθέντα
Θεὸν δοξάζοντες:≈
Εἰκόνα δόξης Σῆς ἔχωμεν
ἡμεῖς καὶ ταχυτάτην ἀντίληψιν,
Γοργοϋπήκοον·
δεῦτε, πιστοί, προσκυνήσωμεν
τῶν ἐξ αὐτῆς θαυμάτων
συναπολαύσωμεν.
Γοργοϋπήκοε, ∆έσποινα
ἀντίληψις πιστῶν καὶ παράκλησις
σπεῦσον, βοήθησον·
ἐκ τῶν κινδύνων καὶ θλίψεων
τοὺς προσκυνοῦντας Εἰκόνι
Σῇ ἀπολύτρωσον.
Ο τάλας ὅλος συνέχομαι
βασάνων, πειρασμῶν τε καὶ θλίψεων
Γοργοϋπήκοε
καὶ λογισμῶν οὐκ ἀφίσταμαι
δεινῶν κατακλυζόντων
καὶ πολεμούντων με.
Ρεόντων, κράζω ὁ δοῦλος Σου
κυμάτων τῶν τοῦ βίου ἐκρῦσαὶ με
Γοργοϋπήκοε·
ἀχρεῖος ἱκέτης προσπίπτω Σοι
τὸν Σὸν Υἱὸν δυσώπει
εἰς τὸ σωθῆναὶ με.
Κοντάκιον· ἦχος δ ́ Ὁ ὑψωθεῖς
Γοργοϋπήκοε, Σεπτὴ Θεοτόκε
τοὺς προσφοιτώντας Σῇ Ἁγίᾳ Εἰκόνι
ἀεὶ αὐτοὺς διάσῳζε καὶ φύλαττε
πάντας περιτείχιζε, ἐξ ἐχθρῶν καὶ κινδύνων
νόσων, πειρασμῶν, δεινῶν καὶ παντοίων βασάνων
καὶ Βασιλείας Σοῦ Μονογενοῦς
τῇ μετανοίᾳ πολίτας κατάρτισον :≈
Ὁ Οἶκος
Εἶπεν ὁ Κύριος· ἐγὼ εἰμι ἡ Ἀνάστασις καὶ ἡ Ζωή·
ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἀν ἀποθάνη, ζήσεται·
καὶ πᾶς ὁ ζῶν καὶ πιστεύων εἰς ἐμὲ
οὐ μὴ ἀποθάνη εἰς τὸν αἰῶνα.
Σὺ δέ, Μῆτερ Παναγία, Παναμώμητε
καὶ Ἀειπάρθενε ∆έσποινα
ἐπίστευσας ἡμᾶς Αὐτῷ, Σῷ Υἱῷ Μονογενῇ,
Θεῷ Λόγῳ σαρκωθέντι, σταυρωθέντι,
ταφέντι καὶ ἀναστάντι ὑπὲρ τῆς σωτηρίας ἡμῶν.
Ὅθεν, Γοργοεπήκοε Μῆτερ, τὸ πρῶτον παρ’ ἡμῶν κληθεῖσα,
καθὼς θαύματι ηὐδόκησας καὶ ἐγνώρισας
Σύ, ἑαυτὴν Γοργοϋπήκοον,
οὕτω καὶ ἡμεῖς, ἅπαντες καλοῦμεν νῦν,
ὅτι ἐν ἀκαταλήπτῳ χάριτι καὶ συγκαταβάσει
ὡς τῷ Θεῷ γέγονας, βουλαῖς αὐτοῦ ἁγίαις,
οὕτω ἀφράστως καὶ παραδόξως
καὶ ὑπὲρ ἡμῶν ἐντυγχάνεις νῦν
ἵνα ἅπαντα ἐπιτύχωμεν
τὰ πρὸς Σωτηρίαν αἰτήματα·
καὶ Βασιλείας Σοῦ Μονογενοῦς
τῇ μετανοίᾳ πολίτας κατάρτισον:≈
Συναξάριον
Μὴν Ὀκτώβριος
ἔχων ἡμέρας λα ́
Ἡ ἡμέρα ἔχει ὥρας ια ́ καὶ ἡ νὺξ ὥρας ιγ ́
Εἰς τὴν Α ́, μνήμην ἐπιτελοῦμεν τοῦ ἐξαισίου θαύματος τῆς Παναγίας τῆς Γοργοεπηκόου,
ἐν ᾧ Γοργοϋπήκοος αὐτοαπεκλήθη.
Στίχοι Ἰαμβικοί·Γερασίμου·
Γοργῶς τῆς φωνῆς εἰσακούειν Παρθένε
Ἡμῶν μὴ ἐλλείπῃς τῶν σοὶ ἀφορώντων
Παμμεδέουσαν Μαρίην Ὀκτωβρίου πρώτ’ ἦμαρ μέλπει
Αὕτη ἡ Ἱερὰ Εἰκών, ἡ πρωτότυπος τοιχογραφία ἐστὶν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς ∆οχειαρίου, δι’ ἧς ἐν ἒτει σωτηρίῳ
1664, ὡμίλησεν ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος καὶ ἀορασίαν ἐπέβαλεν τῷ ἀπειθεῖ μοναχῷ Νείλῳ, ὃς ἀμελῶς
ἐκάπνιζεν αὐτὴν δαδίοις. Ὕστερον δέ, ἀληθῶς αὐτοῦ μετανοήσαντος, ἀποκατέστησεν αὐτὸν πλήρως, ὑγιῆ
καὶ ὁρῶντα.
Αὕτη δὲ ἐστὶ ἡ Ἱερὰ Εἰκών, δι’ ἧς ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, εἰς τὴν ὡς ἄνω τοῦ θαύματος περίστασιν,
Γ o ρ γ o ϋ π ή κ ο ο ς αὐτοαπεκλήθη, ἀντὶ τοῦ ἐπιγραφόμενου Γοργοεπήκοος· εἰς ἔμφασιν τῆς ἀρετῆς τῆς
αὐτοπροαιρέτου καὶ ἀμέσου ὑπακοῆς εἰς τὸ τοῦ Θεοῦ θέλημα. Ἣν ἐξόχως καὶ ὑπερβαλλόντως, ὑπὲρ πάντα
ἄνθρωπον ἀπὸ καταβολῆς κόσμου, εἶχεν, ἔχει καὶ ἕξει ἡ Ὑπεραγία καὶ Ὑπερύμνητος τοῦ Θεοῦ Μήτηρ, τὴν
καὶ ἀείποτε δεικνύουσα πρὸς τὸν Υἱὸν καὶ Θεὸν Αὐτῆς, ὑπὲρ τῆς τοῦ ἀνθρωπίνου γένους σωτηρίας.
Ἧς ταῖς πρεσβείαις, ὁ Θεός, τοὺς τῆς Πίστεως ἐχθροὺς κατάβαλε, καὶ πάντας ἐν μετανοίᾳ καὶ
ἐξομολογήσει παράλαβε, εἰς τὸ δοξολογεῖν τὸ πάντιμον καὶ μεγαλοπρεπὲς Ὄνομά Σου, τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ
Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καὶ ἀεί, καὶ εἰς τοὺς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν:≈
ᾨδὴ ζ ́. Ἦχος δ ́. Ὁ Εἱρμὸς
Οὐκ ἐλάτρευσαν,
τῇ κτίσει οἱ θεόφρονες,
παρὰ τὸν Κτίσαντα·
ἀλλὰ πυρὸς ἀπειλήν,
ἀνδρείως πατήσαντες,
χαίροντες ἔψαλλον·
Ὑπερύμνητε, ὁ τῶν Πατέρων Κύριος,
καὶ Θεὸς εὐλογητὸς εἶ:≈
Γοργοϋπήκοε,
Παρθένε πύλη ἔνδοξε
καὶ τεῖχος ἄῤῥηκτον
χαῖρε Μαρία σεμνὴ
ἀνδρείως ἐπάτησας,
τὴν κεφαλὴν τοῦ ἐχθροῦ
Παναμώμητε, Θεὸν σαρκὶ κυήσασα
τὴν τοῦ κόσμου Σωτηρίαν.
Ἀχώρητος
ἐν σῇ γαστρὶ ἐχώρησεν
ὁ ἀκατάληπτος
Πνεύματος θείου καρπὸς
ἁγνῶν ἐξ αἱμάτων Σου
τὴν σάρκα ἔλαβε
Ἀειπάρθενε, σημείων προεικόνισις
καὶ Πατρὸς ἡ εὐδοκία.
Υπερένδοξε,
ἡ τέξασα τὸν Κτίστην Σου
Θεογεννήτρια
γοργὸς ὑπήκοος εἶ
ἀπαύστως ἱκέτευε
εἰς σωτηρίαν ἡμῶν
ὅθεν κράζομεν·
χαῖρε, Ἀγγέλων Ἄνασσα
καὶ ἡ δόξα τῶν Ἁγίων.
Πανακήρατε
τῶν πάντων ἡ παράκλησις
καὶ Παναμώμητε
Παρθένε, Μῆτερ, Ἁγνὴ
τὸ πῦρ ἡ κρατήσασα
ἐν τῇ νηδύι τῇ Σῇ
Κόρη εὔσπλαχνε,
τὸ Φῶς τεκοῦσα Κύριον
καὶ γάλακτι ἐκθρεψαμένη.
ᾨδὴ η ́. Ἦχος δ ́. Ὁ Εἱρμὸς
Παῖδας εὐαγεῖς ἐν τῇ καμίνῳ,
ὁ τόκος τῆς Θεοτόκου διεσώσατο,
τότε μὲν τυπούμενος,
νῦν δὲ ἐνεργούμενος,
τὴν οἰκουμένην ἅπασαν, ἀγείρει ψάλλουσαν·
τὸν Κύριον ὑμνεῖτε τὰ ἔργα,
καὶ ὑπερυψοῦτε,
εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας:≈
Ηλιος | νοητὸς ἐκ Σοῦ ἐτέχθη
τὸ σκότος τῆς ἁμαρτίας διεσκόρπισεν
τότε μὲν σταυρούμενος
νῦν δὲ ζειδωρούμενος
ἁμαρτιῶν τὴν ἄφεσιν καὶ τὴν Ἀνάστασιν
ὅθεν σὲ ὑμνοῦμεν προφρόνως
καὶ ὑπερυψοῦμεν
εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.
Γέρας Χριστιανῶν Ὀρθόδοξων
ἡ πάνσεπτος Εἰκὼν Σου, Γοργοϋπήκοε
ἡ ∆οχειαρίτισσα
σωτηρίας πρόξενος
τὴν Ἐκκλησίαν ἅπασαν, σκέπε καὶ φύλαττε
ἵνα Σὲ ὑμνοῦμεν προφρόνως
καὶ παρακαλοῦμεν
εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.
Ορθοδοξία Σεπτή, ἡ Ἐκκλησία
ἡ Μόνη, τοῦ Χριστοῦ Ἀλήθεια,
τὴν Πίστιν ἡ φυλάττουσα
ἐκ δυσμενῶν ἐχθρῶν αὐτῆς,
αἱρετικῶν, ἀδίκων τε καὶ ἐπιβούλων, κακῶν
ναί, φύλαττε, πιστοὺς Παναγία
ἵνα Σὲ ὑμνοῦμεν
εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.
Ερως| θεῖος πάθη ὁ σβεννύων
ὁ ἀενάως πρὸς Σὲ ὀφειλόμενος
ὦ Γοργοϋπήκοε!
Μαρία Ἀειπάρθενε
Μῆτερ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, τοῦ Ζωοδότου Χριστοῦ
ἀνέβρυσας, Πηγὴ Ζωοδόχε,
ὅθεν Σὲ ὑμνοῦμεν
εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.
ᾨδὴ θ ́. Ἦχος δ ́. Ὁ Εἱρμὸς
Ἅπας γηγενής,
σκιρτάτω τῷ πνεύματι, λαμπαδουχούμενος,
πανηγυριζέτω δέ, ἀΰλων Νόων,
φύσις γεραίρουσα,
τὰ ἱερὰ θαυμάσια, τῆς Θεομήτορος,
καὶ βοάτω· Χαίροις παμμακάριστε,
Θεοτόκε Ἁγνή, Ἀειπάρθενε:≈
Σῷζε τοὺς πιστοὺς
πρὸς Σὲ καταφεύγοντας,
Θεοκυῆτορ Σεπτὴ
πανηγυριζέτω δέ,
ἀΰλων Νόων φύσις γεραίρουσα
τὴν ἱερὰν πανήγυριν, ∆οχειαρίου Μονῆς,
καὶ βοάτω· Χαίροις παμμακάριστε,
Θεοτόκε Ἁγνὴ Ἀειπάρθενε.
Ωράισμα κλεινὸν
καὶ κάλλος τὸ ἄφραστον
Θεογεννῆτορ ἐλπὶς
τῶν καταφευγόντων Σοι
καὶ πεποιθότων Εἰκόνι θείᾳ Σου
Γοργοϋπήκοε, δόξασον καὶ ὑπερύψωσον
καὶ εἰς πόλον,ὕμνοις Σὺ κραταίωσον
Ἐκκλησίαν Υἱοῦ Σου, Πανάμωμε.
Ζῶσα, νοερὰ
Πηγὴ Σὺ ἡ τέξασα τὸν προαιώνιον
ἄρτον τὸν οὐράνιον
ἀΰλων φόβῳ φύσις γεραίρουσα,
τὸν καθαγιάζοντα μεταλαμβάνοντας
καὶ βοῶντας· Ἅγιος εἶ, Κύριε
ὦ, Κριτὰ δικαιότατε, εὔσπλαχνε.
Εχουσα Ἁγνή,
πρόταγμα τὸ ἄριστον,
τὴν σωτηρίαν ἡμῶν
ἡ Γοργοϋπήκοος,
ἀεὶ δυσώπει τὸν ἐν Σταυρῷ ἡμῶν
προσηλωθέντα Κύριον, ἵνα δωρήσῃται
ἄφεσιν πᾶσι, συνανισταμένων νῦν,
μετὰ λῃστοῦ σὺν Αὐτῷ, εἰς Παράδεισον.
Ἐξαποστειλάριον
Ἦχος γ ́ Ὁ οὐρανὸν τοῖς ἄστροις
Γοργοϋπήκοε Κόρη, Μῆτερ Ἁγία τοῦ Θεοῦ
ταῖς ἱκεσίαις μοὶ σπεῦσον, ὅτι ἀπόλλυμαι δεινῶς
καταφυγὴν δὲ ἑτέραν, οὐδὲ ἐπίσταμαι ὅλως.
Χρυσοπλοκώτατε πύργε καὶ δωδεκάτειχε πόλις
ἡλιοστάλακτε θρόνε, καθέδρα τοῦ Βασιλέως
ἀντιλαβοῦ μου καὶ ῥῦσαι, τῶν αἰωνίων βασάνων.
Εἰς τοὺς Αἴνους
Ἦχος δ ́. Ὡς γενναῖον ἐν μάρτυσιν
Ἡ Εἰκόνα ἡ πάνσεπτος, Θεοτόκε Πανύμνητε
ἡ Γοργοϋπήκοος, ἡ θαυματόβρυτος
παραμυθία, παράκλησις, βεβαία ἀντίληψις
τεῖχος πάντων τῶν πιστῶν, ἀεὶ σκέπε, βοήθει μοι,
τὸν ἐν πταίσμασι, πίπτοντα ἀεὶ καὶ δεομένου
ἀντιλήψεως ταχείας, Μητράνανδρε, Πάναγνε!
∆οχειαρίου ἡ ἔφορος, καὶ προπύργιον Ἄθωνος
σύσσημον γὰρ ἔνδοξον τῆς Ὀρθοδοξίας
Γοργοϋπήκοε ἄπταιστε, καὶ κλέϊσμα ἄφραστον
τεῖχος καὶ καταφυγή, πειρασμῶν τὸ λυτήριον
ἡ Πανένδοξος· Θεὸν Λόγον ἡ τέξασα ἀφθόρως
Ἀπειρόγαμε Κυρία, Θεοτόκε Ἀειπάρθενε.
Ὑπερένδοξε, ἄφατε, κάλλος ἔκπαγλον, φώτισμα
ὄρος ἀλατόμητον, χαῖρε ἄσπιλε
χαῖρε ἀγγέλων ἡ αἴνεσις, ἀνθρώπων ἀνύμνησις
παντὸς κόσμου κορωνίς, τῆς Τριάδος τὰ δεύτερα
μόνη ἔχουσα· Σῷ Υἱῷ καὶ Θεῷ ἡμῶν δυσώπει
τὰς ψυχὰς ἡμῶν ῥυσθῆναι τῆς αἰώνιου κολάσεως.
∆όξα καὶ νῦν... Ἦχος πλ δ ́
Γοργοϋπήκοε Κόρη, βεβαία ἀντίληψις
καὶ ἐλπὶς τοῦ Σωτηρίου ἡμῶν
Ἡ Πανακήρατος Νύμφη, τὸ θαῦμα τῶν θαυμάτων
ἡ δόξα τῶν ἀνθρώπων, Κυρία τῶν Ἀγγέλων
Θρόνε τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου,
Νικοποιὲ καὶ φιλάνθρωπε,
ἐλέησον καὶ σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν:≈
Τὰ Τυπικὰ καὶ ἐκ τοῦ Κανόνος τῆς ἑορτῆς, Ὠδῆ γ ́ καὶ στ ́εἰς τοὺς Μακαρισμούς.
Ἀπόστολος ἑορτὴς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ (πρὸς Ἑβραίους Β ́, 11 – 18)
Ἀδελφοί, ὅ τε ἁγιάζων καὶ οἱ ἁγιαζόμενοι...
Εὐαγγέλιον κατὰ Λουκᾶν (A ́, 39-56) Ἀναστᾶσα δὲ Μαριὰμ ἐν ταῖς ἡμέραις ταύταις...
Κοινωνικόν:Ἐπαίνει Ἱερουσαλὴμ τὸν Κύριον, αἴνει τὸν Θεόν σου Σιών:≈
Ἡ Προετοιμασία τοῦ Θρόνου. Mητρόπολις τοῦ Mυστρᾶ (1270-1285).
Χάριτι Θεοῦ Ἁγίου, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας,
τῆς Γοργοϋπηκόου, ἐποιήθη αὕτη ἡ Ἱερὰ Ἀκολουθία
εἰς δόξαν καὶ τιμήν
τῆς μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς
Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Ἀμήν.
.jpg)
